Demirci Tarihi

Ege Bölgesi’nin İç Batı Anadolu Bölümü’nde, Manisa İli’ne bağlı bir ilçe olan Demirci, doğu ve kuzeydoğusunda Kütahya, kuzeyinde Balıkesir, güneyinde Selendi ve Kula ilçeleri, batısında Gördes ve Köprübaşı ilçeleri ile çevrilidir. Manisa’nın en dağlık ve en engebeli kesiminde yer alan Demirci’nin düzlük alanları çok azdır. Manisa’nın Kütahya ve Balıkesir illeri ile doğal sınırını çizen Demirci Dağları ilçenin kuzeydoğusundan başlayarak kuzeybatıya kadar uzanır. Aynı zamanda Demirci-Simav Dağları denilen bu dağ kütlesinin en yüksek noktası Damrık Ziyaret Tepesi’dir (1.800 m.). Bu dağların güneye ve batıya doğru genişleyen kollarının büyük bölümü aşınma nedeniyle platoya dönüşmüştür. Demirci Dağları’nın uzantıları olan Çomaklı (1.201 m.), Asi Tepe (1.527 m.), Dibek (1.100 m.) ve Yağcı Dağı (1.511 m.) da diğer engebeleridir. Aynı zamanda ormanlarla kaplı olan bu dağlarda iğne yapraklı ağaçlar çoğunluktadır. İlçe topraklarını Demirci Dağları’nın güney yamaçlarından doğan Demirci Çayı (Demrek Çayı), Gümele Deresi, Değirmen Dere, Iklıkçı Dereleri, Alaağaç Deresi, Çağıllar Deresi, Aziz Deresi ve Minnetler Deresi sulamakta olup, Demirköprü Barajına dökülmektedirler.deniz seviyesinden yüksekliği 850 m. olan ilçenin yüzölçümü 1220 km2dir.İlçenin güneyinde Akdeniz iklimi, kuzeye ve ilçe merkezine doğru da iklim sertleşerek karasal iklime dönüşmektedir. Mart, Nisan ve Ekim aylarında bol yağışlar görülür. Aralık ve Ocak ayları soğuk, zaman zaman karlı geçer. Yıllık ortalama yağış 701 mm.dir.İlçenin ekonomisi tarım, hayvancılık, halıcılık, ormancılık ve dokumacılığa dayalıdır. Yetiştirilen tarımsal ürünlerin başlıcaları; tütün ve meyvecilik gelişmiş olup, elma, kiraz, ayva, antep fıstığı, hünnap, armut, figani efendi eriği ve yayla bağcılığı gelmektedir. Hayvancılıkta süt inekçiliği ve son yıllarda da tavukçuluk artmıştır. İlçe halkının en önemli geçim kaynağı Demirci Halısıdır. İlçe genelinde 10.000 civarında el halısı tezgahı vardır.İlçe topraklarında feldispat, mermer ve perlit maden yatakları vardır. Mahmutlar, Çanakçı, Söğütçük ve Kovancı köylerinden çıkartılan madenler seramik sanayiinde değerlendirmek üzere fabrikaların bulunduğu illere sevk edilmektedir.Demirci yöresinde yapılan araştırmalar, Paleolitik Çağdan itibaren burada bir yerleşim olduğunu göstermektedir. Çataloluk, Danişmentler, Gömeçler, Yabacı ve Kargınışıklar köyleri civarında bulunan mağaralarda Prehistorik Çağlarda bir yerleşim olduğunu gösteren buluntularla karşılaşılmıştır. Ayrıca İcikler Kasabasındaki Sidas Harabeleri de yörede Friglerin, Lydialıların ve Perslerin egemen olduğuna işaret etmektedir.M.Ö. 333 yılında Makedon Kralı Büyük İskender, Pers egemenliğine son vermiş, ölümünden sonra da yöre Pergamon Krallığının hakimiyetine geçmiştir. Pergamon Kralı III.Attalos’un vasiyet yolu ile krallığını Roma’ya bırakmasından sonra Romalılar buraya hakim olmuşlardır. Roma dönemine ait kalıntılar İcikler Köyü’nde bulunmaktadır.Romalılardan sonra Bizanslılar yöreye egemen olmuş ve bu durum Selçuklu Devleti’nin kuruluşuna kadar devam etmiştir.Malazgirt Savaşı’ndan (1071) sonra Türkmen boyları buraya yerleşmiş, Selçukluların yıkılmasından sonra Saruhanoğulları yöreye hakim olmuştur. Osmanlılar 1412 yılında Demirci’yi Manisa ve yöresi ile birlikte topraklarına dahil etmiştir. XIX.yüzyılda Aydın Vilayeti saruhan Sancağına bağlı bir kaza merkezi idi. İlçe merkezi ile Borlu, İcikler, Durhasan ve Mahmutlar beldelerinde belediye teşkilatı vardır. İlçe Merkezinde belediye teşkilatı ilk kez 1878 yılında kurulmuştur. I.Dünya Savaşı’ndan sonra Mondros Mütarekesi’ne dayanılarak, Yunanlılar İzmir’in ardından Manisa yöresini de işgal etmişler, Demirci de 21 Temmuz 1920’de Yunan işgaline uğramıştır. Kuva-yı Seyyare ile Çerkez Etem kuvvetleri tarafından 10 günlük işgal sona erdirilmiştir.